Грустные истории о любви

Як сумна шарэе дарога —
і вабіць, і вабіць ісці.
Пайду я далей ад парога,
каб дзесьці самоту знайсці.
О, я не баюся самоты!..
О, я не бываю адна,
бо дзе б ні хадзіла, заўсёды
са мною — ці Бог, ці вясна,
ці восень,
ці вечар зімовы,
калі запаляюць агні,
ці поўня, ці месячык новы,
ці ўсё, што — куды ні зірні —
мяне напаўняе спакоем
і болем нясказаных слоў...
Ах, досыць, зраблюся сабою —
матуля хвалюецца зноў.

Інга Гаравая