Грустные истории о любви

Я здымак твой разглядваю,
Як след нядаўняй страты.
Чаму раней за клятвамі
Была нябачнай здрада?

Цвіла ж вясна усмешкаю
І постаццю рухавай…
А зараз –
Сны з дамешкамі
Маёй журбы гаркавай.

Між намі ўсё падзелена
На «ты» і «я».
І строга:
Тваё жыццё –
Пасцельнае,
Маё – дарога.

Мінулае не вернецца,
Каму ж ты зараз маніш
І казыраеш вернасцю,
Якой даўно не маеш?..

Віктар Стрыжак