skip to content

Я трэснутыя нервы пакладу на шкло...

Я трэснутыя нервы пакладу на шкло,
пасыплю зверху болем пасівелым.
А потым закрычу параненым святлом,
душу на момант раз'яднаўшы з целам.
А калі трэсне шкло і вернецца душа,
злаўлю настрой глінянымі рукамі.
I застануся той, кім я сюды прыйшла, —
у свет, дзе сэрцы гінуць пад нагамі.

Наталля Дзівіна