Грустные истории о любви

Я часам сам сябе не пазнаю:
Разважлівы, спакойны і цвярозы,
Пра маладосць бясхмарную маю
Усё часцей ка мне прыходзіць роздум.

Я ўсё стражэй да слоў сваіх і рук,
Трывожыць сэрца мне любая дробязь,
Нібы адказнасць я за ўсё бяру,
Што ў цэлым свеце думаюць і робяць.

I з кожным днём вярней мне дружбакі,
I ўсё цвярдзей любоў, нянавісць, вера.
Ці то характар робіцца такі,
Ці гэта сталасць стукаецца ў дзверы...

Генадзь Бураўкін