Грустные истории о любви

У вашым горадзе, дзе сум і снег,
і дзе асфальт парэзаны трамваем,
я пакідаю парасон і смех,
каб зноў вярнуцца к вам дажджом і маем.

У вашым голасе — пяшчоты першацвет
і задуменне непагаслых вокнаў.
Вы гэтаксама, як і я, — паэт,
мой несустрэты, мой далёкі.

Пакуль зіма — я крэмзаю лісты
наўздзіў непаслухмянымі радкамі.
Хавае снег ад вечнасці масты
і размалёўвае спакой наш снамі.

Але аднойчы будзе дождж і май,
вы парасон мой знойдзеце раптоўна,
сустрэнеце, стаміўшыся, трамвай
на вуліцы вясновай, безназоўнай.

Марыя Лагодзіч