Грустные истории о любви

Сваіх гадоў ні вязень,
ні ўладар,
Вяртаюся назад — заўжды ў тваю
святліцу.
За чорны цень,
што ўпаў на мілы твар,
Жыцця акрайца ўжо ня хопіць
адмаліцца.
Куды ж мне жаль,
трывогу,
боль
падзець?
Прашу хвілін,
а іх становіцца ўсё меней,
Каб доўга-доўга на цябе глядзець,
Нібыта піць ваду крынічную са
жмені.

Сяргей Законнікаў