Грустные истории о любви

Зведаўшы зайздрасць мод вечных і хворых,
Ды спадзяванняў пакутлівых ўздых,
Рэчы таксама, як людзі, гавораць
I спавядаюцца ў шафах старых.

Час іх раўняе: паркаль і атласы
Звянуць, паблякнуць за сціжмаю дзён,
Быццам бы існасць раскрыюць акрасы
I тых, хто да моды крыклівай жадзён.

З целам жылі — а душу ўспамінаюць.
З болем і сумам іх шчыры давер.
Толькі сабе так цаны і не знаюць.
Што састарэлым бясцэннасць цяпер.

Выкінуць іх успаміны на сметнік, —
Час — новы моднік, і монстар, і бос.
Новы іх, суперсучасны наследнік,
Споведзь не ўчуе — паўторыць іх лёс.

Ніна Аксёнчык