Грустные истории о любви

Стань да святла. Прашу я, стань!
Яшчэ адну, адну хвіліну!
He пакідай, не пакідай,
Дай твар запомніць, мой адзіны.

Ці забыцця, збавення дай,
Над галавой скрані лавіну!
He пакідай, не пакідай
Жыцця майго напалавіну.

А ты маўчыш. Апошні дар —
Маю далонь сціскаеш з хрустам...
I запякаецца на вуснах:
He пакідай, не пакідай...

Людміла Паўлікава