Грустные истории о любви

Попел ад кастрышча не запаліш,
боль, што адбалеў, не забаліць.
Дык чаму ж блакіт вачэй так раніць
сушыць вусны, быццам хоча піць?

Тое, што згарэла, доўга тлее,
боль з вачэй адчаем упадзе.
Пройдзе час, і подых белай веі
ахалодзіць пыл маіх надзей.

Ніна Чарнейка