Грустные истории о любви

Каля вёсачкі маёй мурог
Колькі год сумуе па касе...
А да мамачкі маёй дарог
Усё меней, меней час нясе.

А гады сарваны з ланцугоў,
Як сабакі у гайню спяшаць...
Меней стала родных, сваякоў... —
На кладах зарана так ляжаць.

У застрэшку нудзіцца каса,
Пашчарбаная ад часу і іржы...
Ападае ўвечары раса —
Горкая маркота на душы.

Ведаю, прысніцца на зары
След парэпаных дзіцячых ног...
Жонка схамянецца: «Ты ж гарыш,
Ты, напэўна, моцна занямог...»

Падымуся, выйду за парог...
I прыпомню ў гарадской смузе:
Каля вёсачкі маёй мурог
Колькі год сумуе па касе...

Кастусь Цыбульскі