Грустные истории о любви

Каліна стукне ў шыбу золкай раніцай...
Ах, мама, з маладосці ты паранена:
Адна над намі б'ешся горкай чаіцай,
Нібы дзяўчо, танклявая, адчайная.
У хату цягнуць пальчыкі азяблыя
Дзве цітаўкі, пасляваенных яблыні.
Лёс удавы — як песня жураўліная.
I выкапала ў лесе ты каліначку.
З яе зімой дзяўбуць сініцы ягады,
Ты ля яе жыццё сваё прыгадваеш...
Пасылку шлеш ты мне парой буслінай,
Дзе між прысмакаў — ягады каліны.

Людміла Забалоцкая