Грустные истории о любви

He пачуццём, а прадчуваннем
Ужо каторы дзень жыву:
Вось-вось расплешчацца світанне
На пераспелую траву.

Паабтрасае вецер росы,
На лоб ускіне валасы...
I толькі, быццам рэха лёсу,
Зазвоняць рэек галасы.

— Пакі... пакінута... пакінуў, —
Праб'е дарожны тэлеграф...
I дзве слязінкі ўспамінаў
Спаўзуць міжволі па шчаках.

Яўгенія Мальчэўская